...ΨΑΧΝΩ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ

Όλα εδώ μέσα είναι γραμμένα νύχτα.
Μετά τις 12 συνήθως. Γύρω στις 2, 3 ή και 4 ακόμα τα χαράματα.
Άλλοι ενθουσιάζονταν που κάναμε παρέα τέτοια ώρα. Ένιωθαν πως δεν ήταν μόνοι τους αυτές τις δύσκολες στιγμές. Στη μοναξιά τους. Στο κλάμα τους, στην τρέλα ή το αδιέξοδό τους.
Μα σκανδάλισα και μερικούς μ' αυτά τα ωράρια. Δίκιο είχαν οι άνθρωποι. "Καλά, τι παπάς είσαι εσύ κι αργείς τόσο να κοιμηθείς; Τέτοια ώρα στο ίντερνετ; Δεν κοιμάσαι; Δεν προσεύχεσαι; Τι κάνεις;"
Ξεχνούσαν λίγο ότι παπάς σημαίνει και ξενύχτης. Άγρυπνος. Για προσευχές, αγρυπνίες, προβλήματα, επισκέψεις σε νοσοκομεία, σε νεκρούς και ζωντανούς. Αλλά και για προβλήματα καθαρά δικά του. Καημούς, ας πούμε. Ή όνειρα ή λάθη ή θλίψεις ή παραλείψεις. Μερικές φορές, τέτοιες ώρες έβαζα και πλυντήριο να πλύνω κανα ρούχο μαζεμένο εδώ και καιρό. Δεν ξέρω αν το θυμάσαι που και που, ότι κι εγώ άνθρωπος είμαι, που κάτω απ' τα ράσα μου, χώμα και λάσπη κουβαλώ.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε (2013) αργούσα να κοιμηθώ το βράδυ. Τότε ήταν που έκανα και το Facebook.